ΤΙΜΟΥΜΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ,
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
ΚΑΤΩ ΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 8ΩΡΟ!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ!
Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει την εργατιά στην πρώτη γραμμή της πανδημίας, να παράγει τον κοινωνικό πλούτο στις πιο επικίνδυνες συνθήκες, για να θησαυρίζει μια μειοψηφία εκμεταλλευτών. 135 χρόνια από την ιστορική εξέγερση του Σικάγο και την κατάκτηση του 8ωρου, η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νόμο-έκτρωμα που σαρώνει τα εργατικά δικαιώματα και το 8ωρο. 85 χρόνια από τον Μάη του 1936 της Θεσσαλονίκης, όταν η οργανωμένη εργατική τάξη μας στάθηκε νικηφόρα απέναντι στην κρατική καταστολή και κατέκτησε την κοινωνική ασφάλιση, ετοιμάζονται να βγάλουν στην παρανομία το εργατικό κίνημα και τα μέσα πάλης του.
Όταν στην περιοχή μας τα «σιδερικά» των ιμπεριαλιστών-φονιάδων αυξάνονται και η κυβέρνηση δηλώνει υποταγή από το αεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ, πρέπει να δοθεί αντιιμπεριαλιστική ταξική απάντηση ενάντια σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, να δυναμώσει η διεθνιστική αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους των γειτονικών χωρών, με τους οποίους δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές της Πρωτομαγιάς του 1944 στην Καισαριανή αποτελούν υπόδειγμα της πάλης των λαών για την Ειρήνη και τη Λευτεριά.
Η πάλη ενάντια στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο είναι πολιτική πάλη, όπως πολιτικός είναι ο στόχος για την ΑΠΟΤΡΟΠΗ της ψήφισης του νομοσχεδίου και την γενική ΑΝΑΤΡΟΠΗ του, που θα πρέπει να είναι το κεντρικό αίτημα στις πρωτομαγιάτικες κινητοποιήσεις, απέναντι στην κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ και την εργοδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ. Το αίτημα αυτό μπορεί να κερδηθεί μόνο μέσα από μαζικό, οργανωμένο απεργιακό αγώνα.
Κάθε άλλος σχεδιασμός που υποβιβάζει αυτό το αίτημα, σπέρνει την ηττοπάθεια στο εργατικό κίνημα, αποσυγκροτεί τους εργαζόμενους και βοηθάει στο να γίνει ακόμα πιο αρνητικός ο συσχετισμός. Κάθε άποψη υποβιβασμού αυτού του στόχου πρέπει να μπει στην άκρη από τους αγωνιστές που θέλουν να υπηρετήσουν την υπόθεση του εργατικού κινήματος.
Για να υποστηρίξει αυτή την πολιτική κατεύθυνση, η Ταξική Πορεία θέτει τους παρακάτω άξονες πάλης για το εργατικό κίνημα. Άξονες πάλης που πρέπει να συζητηθούν στα σχήματά μας, στις πρωτοβουλίες που παρεμβαίνουμε, στα σωματεία που ανήκουμε, στις συσκέψεις προετοιμασίας εργατικών κινητοποιήσεων, αλλά κυρίως να τεθούν πλατιά στους εργαζόμενους.
Πάλη για το 5νθημερο-8ωρο και την υπερωριακή αμοιβή, ενάντια στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα
Κεντρική ρύθμιση στο νομοσχέδιο έχει η ουσιαστική κατάργηση του 5ήμερου-8ωρου, αλλά και της υπερωριακής αμοιβής. Δίνουνε το ελεύθερο στην εργοδοσία να ρυθμίζει τον εργάσιμο χρόνο όπως θέλει, με 10ωρο καθημερινά, με σπαστό ωράριο, για 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς καν να είναι υποχρεωμένη να πληρώσει την υπερωρία. Μεγάλο πλήγμα δίνεται στους βιομηχανικούς εργάτες, των οποίων οι υπερωρίες αυξάνονται. Ταυτόχρονα, η κυριακάτικη αργία καταργείται για ακόμη περισσότερους κλάδους.
Αυτό που στήνουνε είναι ένα εργασιακό κάτεργο, όπου οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν σαν μισθωτοί σκλάβοι, όποτε, όσο και όπως θέλει το κεφάλαιο, χωρίς κανένα δικαίωμα. Το ωράριο (και η κυριακάτικη αργία) αποτελεί κορμό των κατακτήσεων των εργαζόμενων. Κατοχυρώνει τον προσωπικό και οικογενειακό τους χρόνο, είναι η ίδια η ΖΩΗ του εργαζόμενου. Η υπερωριακή αμοιβή αποτελεί μια αποζημίωση του εργαζόμενου για την εξόντωση που φέρνει η εργασία μετά τις 8 ώρες. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα εργατικά «ατυχήματα» τότε συμβαίνουν.
Η διάλυση του ωραρίου αφορά όλους τους εργαζόμενους, αν και σίγουρα υπάρχουν διαφορετικές περιπτώσεις, αφού σε κάποιους κλάδους όπως ο τουρισμός, ο επισιτισμός, το εμπόριο κ.ά., έχουν ήδη επιβληθεί κάποιες τέτοιες σχέσεις. Πρέπει όμως και αυτοί οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι πλέον θα μιλάμε για γενικευμένη ασυδοσία «με τη βούλα του νόμου», για ένα νέο καθεστώς. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το χτύπημα θα παρασύρει όλους τους κλάδους προς τα κάτω.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η ρύθμιση έχει προκαλέσει οργή στους εργαζόμενους και αναγνωρίζεται ως «αιχμή» του νόμου. Η διεκδίκηση του 5ήμερου-8ωρου, που είναι ζητούμενο για τους περισσότερους εργαζόμενους, πρέπει να μπει ψηλά στη λίστα των αιτημάτων μας.
Πάλη για συλλογικές συμβάσεις και για αυξήσεις στους μισθούς
Η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων προχωράει ακόμα παραπέρα, αφού το νέο νομοσχέδιο θέλει να επιβάλει τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας σε ατομικό επίπεδο, αφαιρώντας την απαίτηση για συλλογική συμφωνία που προβλέπεται σήμερα. Τυχόν τέτοια ατομική «συμφωνία» θα υπερτερεί των σχετικών διατάξεων συλλογικών συμβάσεων. Και βέβαια η «συμφωνία» του εργαζόμενου στις απαιτήσεις της εργοδοσίας θα επιβάλλεται με εκβιαστικό τρόπο και κάτω απ’ την απειλή της ανεργίας.
Αυτό το εκβιαστικό πλαίσιο «ξεχνιέται» από την κυβέρνηση που δίνει τη δυνατότητα δήθεν «ελεύθερης» διευθέτησης του χρόνου εργασίας και του μισθού ανάμεσα σε εργαζόμενους και αφεντικά. Λες και η συζήτηση γίνεται με ίσους όρους και όχι με την απειλή της άμεσης απόλυσης. Άλλωστε, με αυτήν την απειλή οι εργοδότες αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους, τους κλέβουν δώρα και επιδόματα ή ακόμα και εκμεταλλεύονται τη θέση τους για κακοποιήσεις στους χώρους δουλειάς.
Με αυτόν τον «αέρα» διεξάγεται και η επίθεση στον κατώτατο μισθό, ο οποίος ήδη έχει μειωθεί με έμμεσο τρόπο για χιλιάδες εργαζόμενους, αφού τα δώρα έχουν περικοπεί για τους εργαζόμενους που βρέθηκαν σε αναστολή. Το πόρισμα Πισσαρίδη, που αποτελεί στοιχείο της επίσημης πολιτικής του κράτους, προβλέπει ως ελάχιστο εισόδημα 200 ευρώ ανά πολίτη (τόσο βγαίνουν τα επιδόματα, άλλωστε), και ο ΟΑΕΔ βγάζει πρόγραμμα για μακροχρόνια ανέργους με «μισθό» 200 ευρώ το μήνα. Η καθυστέρηση της κυβερνητικής απόφασης για τον ορισμό του κατώτερου μισθού φανερώνει την πρόθεσή της να τον μειώσει (ή έστω αρχικά να τον «παγώσει»), ανοίγοντας το δρόμο για γενικές μειώσεις μισθών σε όλους τους κλάδους.
Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες με αυτά τα ξεροκόμματα. Πρέπει να βάλουν μπροστά τις διεκδικήσεις τους για αυξήσεις στους μισθούς και στα επιδόματα ανεργίας. Να απαιτήσουν να ζούνε από τη δουλειά τους και να μην δείξουνε «κατανόηση» για τις ανάγκες της οικονομίας λόγω του κορονοϊού. Η διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων που θα καλύπτουν όλους τους εργαζόμενους, με αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση των συλλογικών εργατικών δικαιωμάτων πρέπει να έρθει ξανά στην πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων, ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα και τη λεγόμενη «ευελιξία», όπως θέλει το κεφάλαιο να ονομάζει την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Πάλη για εργατικό συνδικαλισμό ανεξάρτητο από το κράτος, ενάντια σε κάθε κρατική παρέμβαση στα σωματεία και ενάντια στα μέτρα χτυπήματος του δικαιώματος στην απεργία
Η αστική τάξη θεωρεί ότι βρίσκει την ιδανική ευκαιρία για να βγάλει στην παρανομία τα όργανα των εργαζόμενων και τα μέσα πάλης τους. Ο νέος νόμος ενσωματώνει όλες τις παλιότερες ρυθμίσεις ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τις οποίες το κράτος βάζει χέρι στα σωματεία. Ενισχύουν το ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων (δηλαδή το φακέλωμα των εργαζόμενων), που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ σε συνέχεια του μητρώου «πραγματικών δικαιούχων» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Επιβάλλουν τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, με σκοπό να ελέγχουν τις διαδικασίες των συνελεύσεων. Θέλουν να καταργήσουν και να βγάλουν στην παρανομία τις κανονικές, δια ζώσης συνελεύσεις των εργαζόμενων, εκεί όπου μπορούνε να συζητούν και να αποφασίζουν μαζικά και ελεύθερα. Αγκάθι για την ανάπτυξη κινήματος είναι και η εφαρμογή του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για υποχρεωτική απαρτία του 50%+1 στα πρωτοβάθμια σωματεία προκειμένου να παρθούν απεργιακές αποφάσεις.
Αλλά ακόμα και αν περάσουν αυτά τα κύματα οι εργαζόμενοι και αποφασίσουν την απεργία, οι ρυθμίσεις του νέου νομοσχεδίου τη μετατρέπουν ουσιαστικά σε μη-απεργία. Απαγορεύουν την περιφρούρησή της ενώ σε πολλούς κλάδους (υποτίθεται «κοινωνικής κρισιμότητας») επιβάλλουν 40% προσωπικό ασφαλείας. Ακυρώνουν δηλαδή κεντρικές πτυχές μιας απεργιακής κινητοποίησης.
Το ταξικό εργατικό κίνημα και τα σωματεία του, αν θέλουν να παραμείνουνε εργαλεία αγώνα, πρέπει να αρνηθούν αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που βάζει η κυβέρνηση, αλλά και τις απαγορεύσεις για τις διαδηλώσεις. Το εργατικό κίνημα, για να μπορέσει να πετύχει νίκες, έχει ανάγκη όλα τα μέσα πάλης του, δηλαδή τη συνέλευση, τη διαδήλωση, την απεργία. Οι ταξικοί αγώνες δεν μπορούνε να γίνουνε με το πλαίσιο της «νομιμότητας» των ταξικών μας εχθρών, ούτε πειθαρχώντας για να πάρουμε την άδειά τους, αλλά ίσα-ίσα κόντρα στο πλαίσιο καταστολής που ψηφίζουν ή εφαρμόζουν διαχρονικά (ΜΑΤ, «παράνομες και καταχρηστικές» απεργίες, διώξεις συνδικαλιστών κτλ).
Η εναντίωση στα μέτρα δεν σημαίνει αποδοχή του νόμου 1264 του 1982, που έβαλε το κράτος στη ζωή των σωματείων, με τους δικαστικούς αντιπροσώπους στις εκλογές, την καλπονοθευτική ενισχυμένη αναλογική, τη συνδιοίκηση κ.ά. Παλεύουμε μέσα στα σωματεία για συνδικαλισμό ανεξάρτητο (πολιτικά, οικονομικά και οργανωτικά) από το κράτος, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους.
Πάλη για πλήρη ασφάλιση, για ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη, για μέτρα προστασίας
Με χωριστή νομοθετική ρύθμιση, ενισχύουν το λεγόμενο κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα, σε επέκταση των νόμων ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για το ασφαλιστικό. Χτυπούν την επικουρική ασφάλιση και χαρίζουν τα αποθεματικά των ταμείων στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Θέλουν να μετατρέψουν την ασφάλιση σε «ατομική υπόθεση», να σβήσουν από τις εργατικές συνειδήσεις την έννοια της ασφάλισης ως συλλογικού και καθολικού δικαιώματος. Θέλουν να κάνουν συνείδηση στην πλατιά μάζα των εργαζόμενων ότι η σύνταξη είναι άπιαστο όνειρο, ότι η βασική ασφάλιση «δεν θα επαρκεί» και ότι η «λύση» είναι η συμπλήρωσή της με την ιδιωτική ασφάλιση. Η ρύθμιση αυτή στοχεύει ειδικά τους νέους εργαζόμενους, που ζούνε στο καθεστώς της εργασιακής περιπλάνησης και της μαύρης εργασίας.
Η κρίση του κορονοϊού αποκάλυψε στις πλατιές μάζες των νέων εργαζόμενων την ανάγκη της κατοχύρωσης πλήρους ασφάλισης, για όλες τις ώρες δουλειάς, και τη σύνδεση της ασφάλισης όχι μόνο με τη σύνταξη και το ύψος της, αλλά και με το παρόν, για την κατοχύρωση των επιδομάτων, της περίθαλψης, των εξετάσεών τους κτλ.
Απέναντι στη θεωρία της «ατομικής ευθύνης» και ενόψει του «ανοίγματος» που ετοιμάζει η κυβέρνηση σε τουρισμό-επισιτισμό-πολιτισμό, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να συγκροτηθούν οι εργαζόμενοι αυτών των κλάδων και να απαιτήσουν: πλήρη ασφάλιση - ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη - ταμείο ανεργίας για όλους τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις και για όλο το διάστημα ανεργίας - μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς με ευθύνη κράτους-εργοδοσίας.
Η Πρωτομαγιά είναι μέρα αγώνα. Δεν τη χαρίζουμε στην κυβέρνηση, ούτε στον εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Η φετινή Πρωτομαγιά δεν μπορεί να χαριστεί ούτε στην κυβέρνηση, που θέλει να τη μετατρέψει σε αργία, ούτε στον υποταγμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Η μέρα αυτή είναι απεργία, είναι μέρα αγώνα, και πρέπει να αποτελέσει σταθμό στην οργάνωση της πάλης ενάντια στο νομοσχέδιο και την κυβερνητική πολιτική. Το εργατικό κίνημα δεν έχει τίποτα να περιμένει από όλους αυτούς που παράτησαν τους εργαζόμενους στο έλεος των εργοδοτών, που κλείδωσαν τα εργατικά κέντρα και εξαφανίστηκαν.
Σε αυτήν την κατάσταση είναι συνυπεύθυνο το ΠΑΜΕ, το οποίο κρατάει τα σωματεία παγωμένα χωρίς συνελεύσεις, και προωθεί τις προτάσεις νόμου αντί για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στα νέα μέτρα. Ελάχιστες και κατόπιν εορτής είναι οι κινητοποιήσεις για ζητήματα στους χώρους δουλειάς, και συχνά ασύνδετες με την πάλη για την ανατροπή των μέτρων. Ως αποτέλεσμα, έχει συμβάλει στη λειψή συγκρότηση πάνω στη μάχη που έχει μπροστά του το εργατικό κίνημα.
Η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει να πάρει τριπλό χαρακτήρα. Πρώτον, να καταγγείλει τα ήδη εφαρμοζόμενα μέτρα που φορτώνουν το κόστος της καπιταλιστικής και της υγειονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων. Δεύτερον, να προετοιμάσει και να συγκεντρώσει δυνάμεις για την ανατροπή των νέων μέτρων και της αντεργατικής πολιτικής. Τρίτον, να συγκροτήσει τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στο ταξικό εργατικό κίνημα και την επαναστατική του προοπτική.
Τα σωματεία των εργαζόμενων πρέπει να βγούνε από την καραντίνα και να δράσουνε ως όργανα αγώνα: να καλέσουνε μαζικές συντελέσεις, να βρεθεί ο κόσμος της δουλειάς να συζητήσει για τα μέτρα, αλλά και για τα προβλήματα στους χώρους δουλειάς. Η Ταξική Πορεία πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες στα σωματεία όπου παρεμβαίνει, ώστε να γίνουν άμεσα συνελεύσεις και κινητοποιήσεις.
Επειδή όμως υπάρχουν αρνητικοί συσχετισμοί στο εργατικό κίνημα, όταν με ευθύνη των κυρίαρχων δυνάμεων δεν παίρνονται πρωτοβουλίες από τα ΔΣ, αυτές θα πρέπει να παρθούν από ταξικές δυνάμεις και πρωτοπόρους συνδικαλιστές, για το κάλεσμα άμεσων κινητοποιήσεων σε κάθε πόλη, που να θέτουν το αίτημα της απόσυρσης των μέτρων. Δεν θα περιμένουμε το νόμο να κατατίθεται επίσημα.
Η ίδια η απεργιακή μάχη της Πρωτομαγιάς, πρέπει να δοθεί ως αποτέλεσμα και προέκταση των παρεμβάσεων, των ζυμώσεων, των συσκέψεων, των κινητοποιήσεων, με απαράβατη προϋπόθεση η μέρα να είναι ενιαία για το εργατικό κίνημα και να μην δημιουργηθεί καμία επιπλέον τεχνητή διάσπαση στις γραμμές του.
Για να υπηρετηθούν αυτοί οι στόχοι, η Ταξική Πορεία σε όλες τις πόλεις προχωρά άμεσα σε διαδικασίες συνελεύσεων, όπως και θέτει αυτά τα ζητήματα σε όλα τα συνεργαζόμενα σχήματα, τις πρωτοβουλίες, τους ανένταχτους ταξικούς αγωνιστές και τις υπόλοιπες δυνάμεις του εργατικού κινήματος.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΤΑΞΙΚΟ ΓΙΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ!
ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ-ΕΚΤΡΩΜΑ!
Απρίλης 2021
0 Σχόλια